Fulvio Bernardini | |||
---|---|---|---|
![]() | |||
Información persoal | |||
Nome | Fulvio Bernardini | ||
Nacemento | 28 de decembro de 1905 | ||
Lugar de nacemento | Roma | ||
Falecemento | 13 de xaneiro de 1984 | ||
Lugar de falecemento | Roma | ||
Posición | centrocampista | ||
Carreira xuvenil | |||
Lazio | |||
Carreira sénior | |||
Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
1919–1926 | Lazio | 102 | (73) |
1926–1928 | Inter de Milán | 59 | (27) |
1928–1939 | Roma | 286 | (47) |
1939–1945 | MATER | 117 | (23) |
Selección nacional | |||
1925–1932 | Italia | 26 | (3) |
Adestrador | |||
1939–1945 | MATER | ||
1949–1950 | Roma | ||
1950–1951 | Reggina | ||
1951–1953 | Vicenza | ||
1953–1958 | Fiorentina | ||
1956 | Italia sub-21 | ||
1958–1960 | Lazio | ||
1961–1965 | Bologna | ||
1965–1971 | Sampdoria | ||
1974–1977 | Italia | ||
Na rede | |||
![]() ![]() ![]() | |||
Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
Fulvio Bernardini, nado en Roma o 28 de decembro de 1905 e finado na mesma cidade o 13 de xaneiro de 1984, foi un futbolista, adestrador e director deportivo italiano. Debutou como futbolista nas filas da Lazio con só 13 anos de idade, xogando inicialmente como porteiro, e pasando logo a ser dianteiro e finalmente centrocampista. Foi capitán do equipo ata 1926, e tras pasar polo Inter de Milán recalou na Roma, club no que xogou durante os seguintes 11 anos, e ao que tamén capitaneou entre 1934 e 1939. Colgou as botas no MATER, onde exerceu varios anos como xogador-adestrador.
Entre 1953 e 1958 adestrou a Fiorentina, á que guiou ata a conquista do seu primeiro título da Serie A, así como á final da Copa de Europa de 1957, onde caeu ante o Real Madrid. Posteriormente dirixiu a Lazio, gañando o primeiro título da historia do club, a Copa Italia de 1958, e o Bologna, co que conquistou un novo campionato de liga, converténdose así no primeiro adestrador italiano en gañar o scudetto con dous equipos diferentes. Pasou tamén polos bancos da Sampdoria e a Roma entre outros, e entre 1974 a 1977 foi adestrador da selección italiana, na que sucedeu a Ferruccio Valcareggi.
Era alcumado polos afeccionados como Fuffo, Professore ou Dottore, pois era licenciado en Ciencias Económicas.